قول داده م، اونم به خودم که اینبار که آخرین بارم باشه؛ آخرین باری که سری به یخچال بستنی های لیدل میزنم و بین رنگ بنفشِ بلوبری و قرمزِ توت فرنگی و زرد موز، گزینه ی آخر میشه انتخابم و فریزرم برای مدتی بسیار کوتاه!!! به کوتاهی دو سه روز میزبان این مهمونِ سرد و شیرین میشه تا برای دو سه تا شب که از راه میرسم، انگیزه ی زندگی من باشه و تمامِ دلیلِ اون هم.
یعنی اونقدری که مصرف نون من هست و گاهگاهی که برنج هم بهش اضافه میشه و یک عالمه چیز شیرین دیگه، این وسط جایی برای چیزایی چنین فوق شیرین قول داده م، اونم به خودم که اینبار که آخرین بارم باشه؛ آخرین باری که سری به یخچال بستنی های لیدل میزنم و بین رنگ بنفشِ بلوبری و قرمزِ توت فرنگی و زرد موز، گزینه ی آخر میشه انتخابم و فریزرم برای مدتی بسیار کوتاه!!! به کوتاهی دو سه روز میزبان این مهمونِ سرد و شیرین میشه تا برای دو سه تا شب که از راه میرسم، انگیزه ی زندگی من باشه و تمامِ دلیلِ اون هم.
یعنی اونقدری که مصرف نون من هست و گاهگاهی که برنج هم بهش اضافه میشه و یک عالمه چیز شیرین دیگه، این وسط جایی برای چیزایی چنین فوق شیرین
باقی نمیمونه تو خاطره ی ذهن ترسیده از دیابتِ من و اما چه میشه کرد که گاهگاهی این خویِ شیرینی دوستِ شیرینی پرستِ منه که زمام امور مغزم رو در دست میگیره و نتیجه ش میشه یک عالمه قندِ غیرمجازی که تو رگهای من جریان پیدا میکنه.
سرِ سه شب هم تمومش کردم که مثلا از بعد اون یه رژیم شیرینی بگیرم و اما هیهات.البته نه اینکه نخوام اما از قضای حادثه تو همین هفته ای که قرار بود مثلا من رژیم باشم، انگار که هستی قسم خورده باشه سر شکستن رژیم من؛ یعنی از در و دیوار دعوت میبارید و مهمونی و شام و شیرینی و .
کل سال رو انگار ازشون گرفته بودن که همه هر چی برنامه داشتن اورده بودن به زور چپونده بودن تو دقیقا و تحقیقا همون هفته ای که من قصد رژیم کرده بودم.
منم که سخت اراده!!!
درباره این سایت